‘Mam, ik moet echt even op de chat, want we hebben zo afgesproken’..
Ik hoor mezelf zeggen: ‘Met wie heb je dan afgesproken?’ en ‘Wat zullen we afspreken over je schermtijd’.. ‘Gisteren zat je er ook al ruim overheen’. Tegelijkertijd probeer ik zelf ook nog iets van werk te doen, dus merk dat mijn consequente houding over onze afspraken ook wel wat aan power verliest..
Mijn achtjarige zoon, zit net als veel andere kinderen de laatste weken, al ruim een week met zijn klas in quarantaine. Het valt me op dat zijn klasgenootjes en hij elkaar voortdurend op de chat opzoeken. En wat ze dan doen? Samen zijn, kletsen, elkaar plaatjes sturen.. Hij geniet en glundert als hij vertelt over dat hij afgesproken heeft op de chat.
Ineens is het daar.. die grote behoefte om elkaar op te zoeken en deel uit te maken van de groep. Nu deze groep vijf thuis zit en elkaar dus niet kan ontmoeten, is de chat ineens een ontzettend belangrijk middel om aan deze behoefte tegemoet te komen.
Na wat discussies met mijn zoon over schermtijd heb ik het deze verdere week los gelaten. Losgelaten in de zin van: vanaf de zijlijn de gesprekjes af en toe meeluisteren. In de chatgesprekken, die vaak over ‘niks’ gaan, krijg ik wel een prachtig inkijkje in de wereld van deze negenjarigen. Waar het chatten namelijk wel om draait, is puur het gevoel van erbij horen. Het gelukkige hoofd van mijn zoon vertelt me genoeg, maar ook het verdrietige hoofd als het misgaat, want dat hakt erin op deze leeftijd. Ik zie me nog staan deze week, boterhammen smerend aan het aanrecht, mijn zoon beduusd achter zijn chromebook. Wat kunnen ze overweldigd worden door deze ‘nieuwe’ gevoelens van schuld, schaamte, afwijzing, maar ook het bewustzijn van hun eigen aandeel hierin. Vaak onbewust ervaren ze dat ze het zelf moeten doen, dat ze een individu zijn. Een nieuw gevoel zoals eenzaamheid kan onbewust worden ervaren. Dat maakt dat ze juist op deze leeftijd sterker een appél op je kunnen doen. Als ouder kun je dat ervaren als het blijven ‘drammen’, jaloezie naar de aandacht voor kleine broertjes en zusjes, boosheid, overal om huilen, iets niet durven ondernemen.
Zo waardevol om daar dan deze week even op in te kunnen spelen, omdat hij thuis zit. Ik maak het allemaal van dichtbij mee. Hoe geef je woorden geven aan dat baalgevoel als je iets gezegd hebt, waar je spijt van hebt. ‘Dat is mij ook weleens overkomen.. en dat voelt echt naar. Wil je weten wat ik toen heb gedaan?’ We hebben zomaar een mooi gesprekje.. mijn zoon en ik. Ik realiseer me hoe groot hij wordt met zijn belangrijke chatgesprekken, maar ook dat ik als ouder nog zo die veilige haven voor hem ben.
Kenmerkend voor negenjarigen, tussen de 8 en 11 jaar, is dat ze enerzijds groot willen zijn, letterlijk vragen om ruimte. Ik wil het zelf doen. Aan de andere kant hebben ze je nog zo nodig. Deze ,vaak veel bekendere, piek heb je ook rond de twee jaar. Kinderen worden zich bewuster van hun eigen ik. Zo rond de negen jaar bereikt dit bewustzijn het niveau dat we als volwassenen hebben. Bewust van jezelf, en vooral van wat je voelt, van de plek die je hebt in de groep, waar je goed in bent en vooral van wat je nog niet zo goed kunt. Dit triggert regelmatig angstige gevoelens. De angst voor afwijzing, wat als ik er niet bij hoor. De angst voor falen, wat als ik dit niet kan. De angst voor verlies, wat als mijn papa en mama ook gaan scheiden, net als bij mijn klasgenootje. De angst voor de dood, wat als papa of mama dood gaan aan Corona, wat gebeurt er dan met mij?
Als volwassenen zien we vaak alleen het gedrag van deze negenjarigen. Zoals ik mijn zoon deze week steeds de grens van zijn schermtijd zag opschuiven. De (onbewuste) behoefte om erbij te horen speelde een grote rol in zijn grote verontwaardiging over mijn schermtijdregels. Merk je dat je alle zeilen bij moet zetten als ouder, als professional? Welke behoefte speelt mogelijke een rol, waar je nog niet aan gedacht hebt. Autonomie? Of is het iets wat spannend is? Het experimenteren met jouw gevoelens? Ook daar valt namelijk een hoop te ontdekken voor deze negenjarigen. Vaak speelt er van alles onder de oppervlakte bij ‘lastig’ gedrag. Aan ons als ouders en professionals steeds weer de uitdaging om dit gedrag van deze negenjarigen te 'verstaan'.
Mijn zoon gaat morgen weer naar school. Hij kan niet wachten. Go lieve kerel!
#arendaklukkert.nl/negenjaarsfase
#kindercoaching
Reactie plaatsen
Reacties