'On speaking terms' met de passagier!

Scheldend en tierend staat hij voor me. Of ik NU wil op… Een schoen van een ander kind, die voor het grijpen staat, kan ik nog net ontwijken.

De adrenaline giert inmiddels niet alleen door zijn lijf.  Ook ik voel me volledig op scherp staan; want wát wordt mijn volgende move..? Het is me inmiddels volledig helder dat deze jongen mij ver van zich vandaan wil hebben en als ik daar niet heel snel gehoor aan geef, gaat hij daar zelf wel voor zorgen.

Alles in mij vertelt me dat achter deze heftige explosie weleens een doodsbang jongetje kan zitten. De jongen, waar ik nu inmiddels gehurkt tegenover zit. Gehurkt, maar wel op afstand. Het jongetje heeft zichzelf gewapend met zijn meest woeste versie. En als je niet beter zou weten zou je hem nu oppakken en wegbrengen naar een ruimte waar hij maar eens goed moet gaan afkoelen. Uit een eerdere ervaring weet ik dat het hem alleen nog maar woester maakt. Of eigenlijk angstiger…

Het doet me denken aan de metafoor van de koets, die ik gebruik bij het werken met kinderen als kindcoach. In mijn praktijkruimte staat er ééntje, een western koets van playmobile.

Van oudsher is ‘coach’ het woord voor een wagen om mensen te transporteren van de ene naar de andere plaats. Een koets dus. Het mooie van die koets was dat er gebruik werd gemaakt van de vering. Noodzakelijk met de hobbelige wegen van toen. 

Eén van de dingen waar ik als kindcoach gebruik van maak, is de veerkracht van kinderen. Een kind in stressmodus heeft weinig tot geen veerkracht. Elke hobbel op de weg wordt als overbelasting ervaren. En een explosie ligt dan onherroepelijk op de loer.

De koets heeft nog veel meer metaforen in zich, die ik gebruik om ouders en kinderen meer inzicht te geven in bepaalde processen. Ze zijn zeker de moeite waard om over te schrijven, maar voor nu houd ik het bij de koffers en de bewaker bovenop de koets. De playmobilepop met het geweer. De bewaker. Vroeger onmisbaar op eenzame wegen met struikrovers en ander gespuis. Een bewaker zorgde ervoor dat je koffers in ieder geval veilig op de plek van bestemming aankwamen. Je wilde toch zeker niet dat één of andere vreemde snuiter in je waardevolle spullen zat te graaien.     

De metafoor van de koffers, die bovenop de koets liggen, met de bewaker ervoor, komt in me op als ik tegenover het jongetje zit.. De bagage in de koffers staat voor het gekwetste deel en de eventuele trauma’s van de passagier, die met de koets reist. Deze bagage ‘reist’ met een kind, maar ook vaak genoeg nog met een volwassene mee. Hoe gekwetster de bagage, hoe meer de bewaker zal proberen de koffers te beschermen. In het geval van dit jongetje geen kogel, maar een schoen die ik nog maar net kan ontwijken. De bewaker kan met boos gedrag, maar ook met al het ander gedrag wat opvalt, irriteert en waarvan je kriebels krijgt, zijn kwetsbare deel beschermen. *

Ik neem me voor, nu ik het bestaan van zijn gevoelige bagage vermoed, rustig en liefdevol op hem in te blijven praten. Ik kies ervoor om hoe dan ook in gesprek te komen met het jongetje ín de koets en heel bewust niet met zijn bewaker. En het kost me veel om juist dát jongetje weer ‘on speaking terms’ te krijgen. Zijn vertrouwen opnieuw te winnen. Uiteindelijk met veel geduld worden zijn ‘wapens’ voorzichtig neergelegd. De wantrouwende blik brokkelt langzaam af en ik zie een intens verdrietig jongetje, wat probeert te vertellen dat ZE zó dus echt niet met hem moeten durven omgaan. Hij balt zijn vuisten nog eens om mij te laten zien dat zijn bewaker zeker niet van zijn zijde is geweken, zonodig wordt er direct ingegrepen. 

Nog regelmatig verandert het jongetje in zijn grote bewaker. Iets wat hij doet met een 'goede' reden. En zeg nou zelf, zou jij niet alles op alles zetten om je pijnlijke deel, met alles wat je in je hebt te beschermen? Dat maakt dat ik me, hoe intensief ook, zo bewogen voel met dit mannetje.

We spreken samen af dat we anderen vertellen over 'zijn bewaker'. “Als ik me bang voel dan word ik heel boos”, vertelt hij aan mensen, die inmiddels ook kennis hebben gemaakt met 'zijn bewaker'. 

Zoveel bewondering heb ik voor zijn grote moed om zich over deze angst heen te zetten en zich kwetsbaar op te stellen. Over talenten gesproken .. En niet te vergeten dus zijn veerkracht!

Prachtig!

Oh ja.. de koffers laten we trouwens dicht. Alleen dit mannetje bepaalt óf en wanneer hij zijn koffers op een kier gaat zetten..

*In mijn eerdere blog ‘Verder kijken dan wat er voor je staat’ schrijf ik over gedrag wat kriebelt, irriteert en opvalt.

Naast mijn werk als kindcoach en rots-en watertrainer, werk ik in het speciaal onderwijs met een groep kinderen van 9 t/m 11 jaar, met speciale onderwijsbehoeften.